• İşçiler emeklerinin karşılığını alamıyor, onuru hiçe sayılarak ianeye muhtaç bırakılıyor.

• İmzalanan uluslar arası anlaşmalara karşın yeterli önlemler alınmıyor, çocuk işçiliği devam ediyor. Mevcut eğitim sistemi de okulda olması gereken yaşta işçiler üretiyor. Çocuklar ucuz işgücü olarak görülüyor ve çalıştırılıyor.

• Gündelik ev hizmetlerinde çalışan kadınlar için yapılan yasal düzenlemeler yetersiz.

• Ev kadınlarının sürekli evde ürettikleri görülmediği gibi çoğunun hiçbir sosyal güvencesi de yok.

• İşçiler mevsimlik işler için aileleriyle birlikte sık sık yörelerinden uzak diyarlara göç ediyor, insani olmayan koşullarda yaşamaya çalışıyor.

• İşçiler örgütlenemiyor. Grevli, toplu sözleşmeli sendikal haklarını kullanmak isteyenler işten çıkarılabiliyor.

• İşçiler bayramlarını istedikleri gibi kutlayamıyor. 1 Mayıs’ın simgesi alanlar işçiye kapalı.

• İşçiler kandırılıyor. Emeğini sömürenleri sorgulamak yerine yapay olarak yaratılan etnik köken, din, mezhep gibi ayrımlarla birbirlerine de ötekileşip farklı yönlere savruluyor. Örgütlü mücadelenin sağlayacağı gücü kaybediyor.

• İşçiler gittikçe köleleşiyor. Açlık sınırının altında çalışmak ya da işsiz kalmak ikilemiyle karşı karşıya kalıyor.

• İşçiler madenlerde, tersanelerde, inşaatlarda, fabrikalarda çoğu önlenebilir kazalarla yaşamlarını kaybediyor.

• İşçiler cinayet gibi, sözde iş kazalarıyla ölüyor…

Emeğinden başka sermayesi olmayanlar ancak demokrasisi gelişmiş hukuk devletlerinde haklarını arayabilir ve haklarına kavuşabilir. Çağdaş bir yaşam için verilecek demokrasi ve özgürlük mücadelesi, aynı zamanda emeğin mücadelesidir. İşçiler insan olmaktan gelen haklarını, üretimden gelen güçleriyle alma yolunda mücadele veriyor. Bu mücadele tüm haklar alınıncaya kadar devam edecek.

1 Mayıs İşçi Bayramı, yaşamın her alanında emeğiyle üretenlere kutlu olsun!